نقش دویی بر آینه من نبسته اند

رنگ دل است اینکه به روبم شکسته اند

آرام عاشقان رم پرواز دیگر است

چون شعله رفته اند ز خود تا نشسته اند

غافل مشو زحال خموشان که از حیا

صد رنگ ناله در نگه عجز بسته اند

هوشی که رنگ و بوی پرافشان این چمن

آواز دلخراش جگرهای خسته اند

بیگانگی ز وضع نفس بال می زند

این رشته را ز نغمهٔ الفت گسسته اند

ابنای روزگار برای گلوی هم

خنجر شدن اگر نتوانند دسته اند

جمعی که دم زعالم توحید می زنند

پیوسته اند با حق و از خود نرسته اند

آفاق نیست مرکز آرام هیچکس

زبن خانهٔ کمان همه یک تیر جسته اند

غافل ز پاس آب رخ عجز ما مباش

ما را به یاد طرف کلاهی شکسته اند

بیدل نجسته است گهر از طلسم آب

نقدی ست دل که در گره اشک بسته اند